Thailand deel 1.

Hoi allemaal, hier een berichtje vanuit het verre Thailand. Het klinkt standaard, maar wat is het snel gegaan. De laatste week gaat nu alweer in. Ik moet toegeven dat ik mijn vriendje wel erg mis en ook wel uit kijk naar volgende week. En hoe je het ook wil zien, wij gaan ons weerzien vieren in Barcelona. Jaja, nog een reisje om naar uit te kijken.

Afgelopen week de mooiste stranden mogen bewonderen en mensen ontmoet van over de hele wereld. Dit keer heb ik meer foto' s gemaakt dan dat ik heb te vertellen, omdat ik voornamelijk zo min mogelijk heb gedaan. Fysiek gezien, ik heb verder heel veel nagedacht.

Op dit moment verblijf ik in Phuket, vlak bij het asiel waar ik vrijwilligerswerk doe. Ik werk samen met een hoop toffe mensen met een groot hart voor dieren, maar merk wel dat ik in mijn vrije tijd nu extra gesteld ben op een beetje rust. De honden zijn niet zoals de honden in Nederland. Ze doen me het grootste deel van de tijd meer denken aan een groepering wolven of hyena's. Dubbel blij dat ik me dus heb laten inenten tegen rabies. De helft van de dieren mist wel iets. Een of meerdere poten/ogen of haar. Heel sneu allemaal, maar goed dat er mensen zijn die zich bekkommeren om deze dieren. Dieren die mishandeld zijn, zichzelf niet kunnen redden op straat of zijn gered uit de handel in hondenvlees.

Myanmar deel 2.

Hoi allemaal,

jullie denken nu vast, waarom zit ze niet in de tempel. Nou dat was me nogal wat. Op de dag van de start werden we hartelijk ontvangen maar met angstaanjagende papieren. Vragen als; hoe is je geestelijke gesteldheid, ben je geschikt, heb je traumatische ervaringen of andere psychische problemen en dergelijke werden allemaal gesteld. Wat ik niet had verwacht was dat er 200 inschrijvingen waren, en dus heel veel mensen van over de hele wereld. Ik en Corine waren al vanaf het eerste moment bloednerveus, en ik moet eerlijk toegeven dat ik de nacht ervoor ook niet geslapen had. Kamers werden verdeeld en ik kwam terecht met een meisje uit zuid Amerika, super lief. Die avond gingen we met zijn allen rijst eten en milkthea drinken. Daarna kregen we uitleg over de (aardig strenge) regels die de komende tien dagen zouden gelden. Vanaf dat moment mocht er niet meer gepraat worden.

De eerste uitdaging kwam al zo' n 10 minuten na de instructie en het eerste uur mediteren. Mijn tandpasta was weg maar ik mocht natuurlijk mijn roommate niet vragen. Terwijl ik met mijn gezicht de andere kant op stond heb ik haar tandpasta gepakt en ermee in de lucht gezwaaid. Ik hoorde haar grinniken dus ik ging er maar vanuit dat ik hem mocht gebruiken. De nacht was weer een slapeloze nacht. Het matras was nog geen centimer dik. Ik heb honderd rondjes gedraaid en viel denk ik rond 2 uur in slaap. Om 4 uur moesten we weer opstaan. Na de ochtend meditatie die zo'n 6 uur in beslag nam kwam Corine mijn kamer instormen. Lak aan de regels flapte ze er uit, dit is niets voor mij, ik ga weg! Dapper als ik toen dacht te zijn besloot ik te blijven. Echter pakte dit niet zo goed uit. In de volgende drie uur ontstonden er zoveel doemgedachtes in mijn hoofd terwijl ik daar zat zonder Corine of enkele bekende. Wat als ik in een totale dip zou raken, niemand die me nog kon helpen dan. Corine zou de eerste en beste bus richting Thailand pakken, die was er klaar mee en toe aan strand. Je raad het al, ik hondsbenauwd, zweten als een gek en gewoon een keiharde paniekaaval. Ik heb me afgemeld en ben nog net niet gillend naar buiten gerend.

Ik baal zo van mezelf. Ik denk echt dat ik er iets aan zou hebben kunnen gehad. De ochtend meditatie ging ook echt fantastische. Drie uur voelde als een kwartier, en de rust die over mij heen kwam was fantastische. Bijna het gevoel dat ik vloog. Maar dan waren daar de 30 minuten pauzes waar iedereen als zombies aan lange metalen tafels zat, te eten uit een soort van kattenbakjes .Daarnaast ontbrak er voor mijn gevoel een enorme hoop kennis over het mediteren zelf en het gebed wat er werd verteld (en wat ik natuurlijk niet kon verstaan). Ik had het zo graag beter begrepen, maar ik weet nu dat ik iemand nodig heb die mij hierij kan begeleiden. Ik kan niet 10 dagen alleen zijn zonder feedback aan de andere kant van de wereld, daar ben ik nog niet aan toe.

Deze 24 uur heeft mij wel flink van mijn stuk gebracht. Myanmar is een land waar ik gemende gevoelens over heb. Het land is mooi, maar er is zoveel armoede. De mensen zijn aardig, maar ze willen ook graag geld aan je verdienen. De infrastructuur is er, maar riemen bestaan niet. Het speel goedop de markt is dat wat ik had toen ik 4 was. Het is niet toeristische wat zowel een voordeel als een nadeel is. Het land is nog in tact, maar ik voel me als klein blank blond meisje in een olifantenbroek alleen niet veilig genoeg om even te gaan winkelen. Het land loopt nog zoveel jaren achter.

Nu Corine sowieso weg wilde, heb ik besloten om ook naar Thailand te gaan. Op dit moment zit ik als een echte toerist bij de Starbucks in Bangkok te wachten op mijn vlucht naar Krabi, daar zal ik volgende week de familie ontmoeten en deze week bruin worden en kanoen.

Ook ga ik vrijwilligerswerk doen in een asiel, daar kijk ik echt naar uit.

Tja, het was me dus het weekje wel. En nu ik echt alleen aan het reizen ben, is het allemaal toch wel heel erg spannend!

Liefs Sanne

Myanmar deel 1.

Hoi allemaal! Ik zal even bij het begin beginnen. Voor mijn vertrek kwam mijn schoonfamilie nog even op de koffie. Dat vond ik zo ontzettend gezellig! De tocht naar Myanmar duurde vervolgens eeuwen. Ondanks dat we geen vertraging hadden duurde het zo'n 30 uur voor we op bestemming waren. De allereerste week is zo ongeveer achter de rug, maar met al die nieuwe indrukken voelt het voor ons als weken. We zaten helemaal achterin, wat extra chill was omdat we onze stoelen ongestoord naar achter konden doen. De maaltijden waren heerlijk. Helaas was slapen er niet bij.

Onze eerste bestemming was het Shannkolay hostel, met gedeelde badkamer en geen ramen. Dat viel vies tegen na al dat gereis. Maar daar worden we hard van zullen we maar zeggen. Mijn vertrek voelde de eerste dagen nog dubbel. Achter laten waar niks aan ontbrak, maar dan toch de drang tot avontuur om meer te zien van de wereld. Ik hoop dat ik zal vinden waar ik naar op zoek ben, wat dat dan ook precies mag zijn. Afgelopen weken waren top. Een gezellig afscheidsfeest op werk, een borrel met collega' s, de verjaardag van mijn lieve vriend, uit eten, de bios en mijn eigen verjaardag. Voor mijn eigen verjaardag heeft de familie- en schoonfamilie geld ingezameld voor een ballontocht in Bagan, Myanmar. Zelf had ik in eerste instantie besloten om die niet te doen in verband met de kosten, maar zo wispelturig als ik ben kreeg ik daar later al snel spijt van.

In Yangon hebben we de circulair train gepakt, drie uur rondrijden met de tram door de stad. Vervolgens het park bezocht en de Pagoda, erg mooi, heel veel goud. Vervolgen de nachtbus gepakt naar Bagan, 10 uur lang. Het was inprincipe een prima reis in vergelijking met de 30urige reis naar Myanmarzelf. De tweede dag in Bagan hebben wij de ballonvaart gedaan. Het was geweldig! We werden om half 6 ' s ochtends opgehaald en naar een prachtig groot veld gereden vol mandjes van luchtballonnen. Daar stonden tafeltjes en stoeltjes op ons te wachten met croissantjes en kaarsjes. Na het ontbijt was het tijd voor de veiligheidsinstructie. Onze mededeelnemers waren allemaal een stuk ouder en rijker, kwamen vanuit de luxe resorts, maar dat maakte het niet minder gezellig. Ze hadden namelijk heel wat levens- en reiservaring. De dame die onze ballon bestuurde heette Lea en kwam ook uit Europa. Super aardig. Na de veiligheidsinstructie gingen we de lucht in. De zon kwam op, de tempels waren prachtig en we waren zo' n uur in de lucht. Na het landen kregen we een heerlijk stuk cake en een groot glas champagne (twee). Heerlijk decadent, wat een verwennerij. Ik wil iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan dit prachtige verjaardagscadeau

Vervolgens op de scooter Bagan verder verkent. Veel gezien en aan het eind van de dag ook de zonsondergang gezien. Geen tempel met standaard trappen en dergelijke, echt klimmen was het, heel avontuurlijk. Savonds brak de hel uit. Ik werd misselijk en heb helaas de hele nacht boven het toilet gehangen. De volgende ochtend moesten we met een minivan een bergrit maken van 8 uur naar onze bestemming. Je raad het al, dat was geen succes. We hadden ook nog eens plekken op de achterbank, Corine had niet eens een riem. Dit had onze laatste dag kunnen zijn. Ook zaten er dit keer geen kotszakjes, dus dat was wachten tot de pauze. Drama. Nu twee dagen later gaat het weer wat beter. Er zat helaas niets anders op dan op de kamer liggen wachten tot het overging, niets eten en wat water drinken.

Vandaag hebben we een geweldige boottocht gedaan over het Inle Meer. Hele dorpen op water, ambachten die ik nog nooit op deze manier heb gezien. Geweldig! Morgenavond reizen we terug naar Yangon, want 13 februari begint ons tempelavontuur. Zo spannend. We zijn enorm nerveus.

Hoe gaat het daar in Nederland? Ik hoor het graag :)

Als ik betere WiFi vind ga ik zo snel mogelijk foto's uploaden.

Liefs Sanne

Nog 2.5 week..

Nog twee weken te gaan. Het lijkt niet lang meer lang te duren maar toch kan de tijd mij niet snel genoeg gaan. Ik ben klaar voor een nieuw avontuur, want na eindeloos geregel eindelijk kan beginnen. Mijn visum en extra pasfoto's zijn binnen, evenals mijn tablet met keyboard. Daarnaast ligt er thuis een rugtasje op mij te wachten die opgevouwen kan worden tot een klein kussentje, beschik ik over een kwalitatief goede backpack en heb ik de nodige Thaise broeken, los met laag kruis en olifantjes, al ingepakt. Ik heb een debitcard en Rabobank account sinds afgelopen week in mijn bezit, de eerste hotelovernachtingen zijn gereserveerd, de bus en trein zijn geboekt, de laatste oude schoolboeken worden verkocht, mijn baan is opgezegd. Ook het bezoek bij de GGD is geweest. Ik heb een recept voor een fortuin aan malariatabletten. Zowel in euro's als in tabletten. Gelukkig ben ik bijna jarig.

Op 3 februari 2016 reis ik met mij vriendin Corine naar Bangkok, via Doha (Qatar). Van Bangkok reizen wij door naar Yangon waar wij savonds op 4 februari zullen arriveren. Na een nacht zullen wij savonds 5 februari doorreizen naar Bagan, 9.5 uur met de bus. Dankzij enige ervaring van Corine en mij in het reizen, zal dat hopelijk een makkie worden. We kunnen niet wachten om in Bangkok de eerste sticky rice weer te mogen proeven, of de plaatselijke versgeperste sappen. Stiekem wil ik naar Mrauk-U ,maar dankzij onze beperkte tijd is dat waarschijnlijk niet mogelijk. Ngapali Beach, Hpa-An en Bago staan deze eerste ronde nog wel op het lijstje.

Ik spreek van een eerste ronde omdat wij na de eerste 10 dagen weer arriveren in Yangon. Yangon wordt onze standplaats voor die week. Menig mens heeft hier dankzij de 10day vispassana retreat meer geluk uit het leven kunnen halen. Wie niet waagt wie niet wint. Corine en ik gaan 10 dagen lang ons mond houden, uitsluitend met monniken spreken , mediteren, 2 maal daags voor 12.00 smiddags eten en elke ochtend om 04.00 opstaan. Geen telefoon, tablet of wat dan ook. Zelfs sporten is verboden, dus geen stiekeme squats of stukjes joggen. Misschien wel een van de grootste uitdagingen ooit.

Na de retreat gaat Corine richting huis en ga ik de tweede ronde in Myanmar doen. 16 uur met de trein naar Mandalay, en daar via Kalaw en het Inle lake naar beneden. Hierbij wil ik verschillende trekkings doen en het contact met de plaatselijke bevolking zoeken. Ik ben al flink actief op couchsurfing en heb al twee contacten gevonden. Een meisje uit Taiwan, een jongen uit Bangkok. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

De allerlaatste week breng ik door in Thailand. Naast een verblijf in een van mijn favoriete steden, Bangkok, wil ik de oostkust en het platteland bezoeken. Misschien zelfs enkele dagen bij het plaatselijke asiel aan de slag. Alle opties liggen nog open. Je zou zeggen dat zes weken veel is, maar ik heb nu al een gebrek aan tijd. Het belangrijkste wat Corine en ik hebben besloten is om snachts te gaan reizen, in de hoop te besparen op overnachtingen en zoveel mogelijk te kunnen zien. Daarbij hoop ik dat ik beter kan slapen tijdens het reizen dan op mijn laatste reis in Thailand.

Dat was het wel weer voor vandaag. Ik kan niet wachten om te gaan.

Liefs Sanne

Happy newyear, anywhere.

Liefs Sanne