Hoi allemaal,

jullie denken nu vast, waarom zit ze niet in de tempel. Nou dat was me nogal wat. Op de dag van de start werden we hartelijk ontvangen maar met angstaanjagende papieren. Vragen als; hoe is je geestelijke gesteldheid, ben je geschikt, heb je traumatische ervaringen of andere psychische problemen en dergelijke werden allemaal gesteld. Wat ik niet had verwacht was dat er 200 inschrijvingen waren, en dus heel veel mensen van over de hele wereld. Ik en Corine waren al vanaf het eerste moment bloednerveus, en ik moet eerlijk toegeven dat ik de nacht ervoor ook niet geslapen had. Kamers werden verdeeld en ik kwam terecht met een meisje uit zuid Amerika, super lief. Die avond gingen we met zijn allen rijst eten en milkthea drinken. Daarna kregen we uitleg over de (aardig strenge) regels die de komende tien dagen zouden gelden. Vanaf dat moment mocht er niet meer gepraat worden.

De eerste uitdaging kwam al zo' n 10 minuten na de instructie en het eerste uur mediteren. Mijn tandpasta was weg maar ik mocht natuurlijk mijn roommate niet vragen. Terwijl ik met mijn gezicht de andere kant op stond heb ik haar tandpasta gepakt en ermee in de lucht gezwaaid. Ik hoorde haar grinniken dus ik ging er maar vanuit dat ik hem mocht gebruiken. De nacht was weer een slapeloze nacht. Het matras was nog geen centimer dik. Ik heb honderd rondjes gedraaid en viel denk ik rond 2 uur in slaap. Om 4 uur moesten we weer opstaan. Na de ochtend meditatie die zo'n 6 uur in beslag nam kwam Corine mijn kamer instormen. Lak aan de regels flapte ze er uit, dit is niets voor mij, ik ga weg! Dapper als ik toen dacht te zijn besloot ik te blijven. Echter pakte dit niet zo goed uit. In de volgende drie uur ontstonden er zoveel doemgedachtes in mijn hoofd terwijl ik daar zat zonder Corine of enkele bekende. Wat als ik in een totale dip zou raken, niemand die me nog kon helpen dan. Corine zou de eerste en beste bus richting Thailand pakken, die was er klaar mee en toe aan strand. Je raad het al, ik hondsbenauwd, zweten als een gek en gewoon een keiharde paniekaaval. Ik heb me afgemeld en ben nog net niet gillend naar buiten gerend.

Ik baal zo van mezelf. Ik denk echt dat ik er iets aan zou hebben kunnen gehad. De ochtend meditatie ging ook echt fantastische. Drie uur voelde als een kwartier, en de rust die over mij heen kwam was fantastische. Bijna het gevoel dat ik vloog. Maar dan waren daar de 30 minuten pauzes waar iedereen als zombies aan lange metalen tafels zat, te eten uit een soort van kattenbakjes .Daarnaast ontbrak er voor mijn gevoel een enorme hoop kennis over het mediteren zelf en het gebed wat er werd verteld (en wat ik natuurlijk niet kon verstaan). Ik had het zo graag beter begrepen, maar ik weet nu dat ik iemand nodig heb die mij hierij kan begeleiden. Ik kan niet 10 dagen alleen zijn zonder feedback aan de andere kant van de wereld, daar ben ik nog niet aan toe.

Deze 24 uur heeft mij wel flink van mijn stuk gebracht. Myanmar is een land waar ik gemende gevoelens over heb. Het land is mooi, maar er is zoveel armoede. De mensen zijn aardig, maar ze willen ook graag geld aan je verdienen. De infrastructuur is er, maar riemen bestaan niet. Het speel goedop de markt is dat wat ik had toen ik 4 was. Het is niet toeristische wat zowel een voordeel als een nadeel is. Het land is nog in tact, maar ik voel me als klein blank blond meisje in een olifantenbroek alleen niet veilig genoeg om even te gaan winkelen. Het land loopt nog zoveel jaren achter.

Nu Corine sowieso weg wilde, heb ik besloten om ook naar Thailand te gaan. Op dit moment zit ik als een echte toerist bij de Starbucks in Bangkok te wachten op mijn vlucht naar Krabi, daar zal ik volgende week de familie ontmoeten en deze week bruin worden en kanoen.

Ook ga ik vrijwilligerswerk doen in een asiel, daar kijk ik echt naar uit.

Tja, het was me dus het weekje wel. En nu ik echt alleen aan het reizen ben, is het allemaal toch wel heel erg spannend!

Liefs Sanne